این منطقه در قدیم با نام دورَگ و بخشی از آن با نام دورق شناخته می‌شد. این نام‌ها در زمان ورود اعراب به صورت دورق و سُرَّق تلفظ شد.[۴]
در جوار شادگان قدیم نیز روستایی به نام بوزی قرار دارد که آن را با باسیان قدیم یکی دانسته‌اند. (یاقوت حموی یکی از تیره‌های ایرانی کرد را باسیان ذکر کرده‌است.)[۴]
بعدها طایفه بنی خالد در محل شادگان فعلی نشیمن گرفت و در سال ۱۱۶۰ قمری شیخ سلمان کعبی بر این طایفه غلبه کرد و شادگان فعلی را با نام فلاحیه بنیاد گذاشت.[۴]
شادگان نامی باستانی است که رودخانه طاب یا به‌قولی یکی از شاخه‌های رودخانه خیرآباد با این نام نامیده می‌شود. در آغاز دوره پهلوی این نام قدیمی برای دهکده فلاحیه نیز به‌کار رفت. از سوی سازمان شاهنشاهی درمانگاهی هم در آنجا ساخته شد.[۴]
مُسَعَّر بن مهلهل در سیاحت‌نامه خود (بنا به نقل یاقوت حموی) می‌نویسد:
از رامهرمز به دورق آتشکده‌ها در دشت این منطقه دیدم و در این ناحیه ابنیه عجیبه و معادن بسیار است. در دورق آثار قدیمه از قباد بن دارا باقی است. آنجا گوگرد زرد دریایی دارد که گوگرد آن در جای دیگر یافت نمی‌شود. قومی از راویان به دورق منسوبند.[۵]
شادگان دارای دو دانشگاه به نام های دانشگاه آزاد اسلامی شادگان و دانشگاه پیام نور می باشد